Lilato

Het uiteindelijke doel van deze reis waren natuurlijk de straatkinderen. Maandagavond kwam Cathy naar de lodge om me gedag te zeggen. Ze nodigde me uit om dinsdag naar haar school te komen om het een en ander door te nemen. En om woensdag mee te lopen in een manifestatie voor familyday.

Dinsdag op school elkaar gesproken over wat we beide graag zouden willen, voor de straatkinderen dan. En hoe we dat voor ons zien. Het plan nu, van de organisatie waar ze mee werkt is om een huis te laten bouwen of opknappen waar 20 kinderen tijdelijk kunnen wonen. Hun doel is niet om de kinderen daar te houden maar om te kijken hoe ze de omstandigheden thuis zo kunnen maken dat het veilig en goed voor ze is. Sommige straatkinderen weten niet of ze nog familie hebben als hun ouders overleden zijn, anderen zijn alleen maar weggelopen omdat ze zich thuis niet velig voelen.
Deze organisatie kijkt dan wat ze voor de kinderen doen. Je moet dan denke aan kinderen van tussen de 8 en 18 jaar..

Cathy kwam met het idee om het huis, en dus mijn stichting Lilato te noemen, dat is liefde in de plaatselijke taal. Leek mij een goed idee, Lilato, Linda, Livingstone. Linda is de wijk waar het gebouw moet komen..

Donderdag had ik dan een gesprek met die organisatie, gelukkig had ik Tammy mee, want het begon dusdanig chaotisch dat ik er niets van snapte. Cathy wil alles regelen met de lokale instanties, social welfare, ministry of education, maar kreeg nu het verwijt dat ze achter hun rug om alles probeerde te regelen. Terwijl ze de week daarvoor nog allemaal hun medewerking hadden toegezegd. Later bleek dat deze vrouw altijd moeilijk doet, als ze denkt de grip op iets te verliezen. En ze was een beetje gepikeerd dat ik me niet eerder was komen voorstellen. Tsja, ik had lang genoeg van te voren aangegeven dat ik er alleen die week zou zijn...
Hier was ik al voor gewaarschuwd, de leef met de dag mentaliteit..
Nou ja, eind van het liedje, zij gaan me de informatie mailen. Cathy gaat er achter aan zitten dat dat ook gebeurd.

Ik werd wel meteen uitgenodigd om weer mee te gaan de straat op, zaterdag, mijn laatste avond. Dit keer niet alleen om de kinderen te.obswrveren maar nu ook om contact met ze te leggen. Wederom ging Tammy mee.
Vlakbij een bekender plaatselijk restaurant vonden ze een jongen van 12 die wel met ons wilde praten. Hij leefde op straat omdat zijn zus van 15 niet goed voor hem zorgde. Bij het restaurant had hij nog kans op eten, wat gasten achterlieten. Tammy vroeg toen of we eten voor hem mochten kopen. Dat mocht, had hij eindelijk een goede maaltijd.
De sociaal werker die mee was vroeg toen of ik later deze week weer meging, zodat we ook zijn vriendjes konden zien. Maar ja, ik zou zondag weer weg gaan. Dus vroeg hij of deze jongen ons meteen naar zijn vriendjes wilde brengen. Dat wilde hij wel.
Hij nam ons mee naar de plaatselijke markt, waar in een stalletje een jongen lag te slapen. Of eigenlijk achter het stalletje. Deze jongen was 15 en was koortsig, na wat navragen bleek dat zijn halve rug verbrand was, omdat een vriend die boos op hem was hem in het vuur had gegooid. Hoewel ik meteen terug wilde rennen naar onze lodge om hulp voor hem te halen konden we nu niets doen. Tammy gaat kijken of de medische vrijwilligers bij hem langs kunnen. Dat is dan in elk geval iets..

De sociaal werker verontschuldigde zich ook nog voot het gedrag van de vrouw in het gesprek donderdag. Hij was in elk geval erg blij met mijn plannen. Dat scheelde weer.

En gisteren na een reis van 30 uur weer thuisgekomen....
Volgend jaar weer :-)