Weer afscheid nemen...
Blijf op de hoogte en volg Anne
19 Mei 2013 | Zambia, Lusaka
Vanmorgen vroeg weer met de bus vertrokken vanuit Livingstone naar Lisaka, net iets over 0:00 uur vertrekt mijn vliegtuig en vlieg ik via Harare en Nairobi naar huis.
Helemaal geweldig om daar weer terug te zijn. Weer geweldige dingen gedaan en geweldige mensen ontmoet. Misschien was het een duur grapje voor een week, en lang reizen. Maar voor mij is het elke eurocent waard geweest.
De mooiste ervaring deze week was in het bejaardentehuis. Vorige keer had ik daar een apart contact met Joyce, een blinde vrouw. Die altijd tekent, ik plaagde haar toen altijd een beetje door ik haar tekeningen te tekenen. De laatste drie weken toen hadden we op die manier heel veel lol. Ik moest en zou haar terug zien, dus met een groepje andere vrowilligers mee die kant op. Zodra ze mijn hand voelde op haar hand kreeg ik de mooiste tandenloze glimlach en bleef ze mijn naam noemen. Als ik ooit heb getwijfeld over dit tripje en wel of geen verschil maken in Zambia was dat hiermee meteen weg..
Daarnaast veel tijd doorgebracht met de directrice van de straatkinderen. Moeilijke dingem gehoord maar ook leuke dingen gedaan. Zelf de 40 minuten naar haar school lopen en elk kind kunnen knuffelen die Mzungu naar me roept. Is toch anders dan zwaaien vanuit de bus.
Een ochtend wilde een moeder haar kind van 13, aanmelden voor deze achool. Hij bleek na een test niet te kunnen lezen, schrijven en rekenen. En zou dan dus in groep 1 moeten beginnen, hij was gelukkig vrij klein. Hd jaren bij zijn vader gewoond, een alcoholist die hem had gekregen toen hij 18 was. Om te eten moest deze jongen elke dag 10 kilometer lopen naar zijn tante. En terug....
Uiteindelijk heeft zijn moeder die 12 was toen ze hem kreeg hem daar weggehaald om hem naar school te sturen. De directrice heeft al 55 kinderen in groep 1 en 309 on haar hele school. Maar zeg dan maar eens nee.... Heeft ze overigens wel gedaan, er is gewoon geen ruimte meer...
In de weekenden met Tammy, de coordinator van de vrijwilligers lekker boj het zwembad van een luxe hotel gelegen. Lekker warm in het zonnetje... En een keer met haar en de lokale jongens van het vollyballen de vorige keer naar de waterval gegaan. Er viel nu echt veel water vanaf...
En natuurlijk drie avonden gevolleybald. Daar merkte ik wel dat het veel droger was. Het gras gaf niet meer mee... Niet heel fijn op blote voeten.
Maar goed, de lol was niet minder, de eerste dag met Tammy afgesproken dat de winnaar van die week een ontbijt op mijn laatste dag zou krijgen van de verliezer. De lokale jongens zaten in mijn team, dus dat was vrij snel gewonnen :-)
Mijn internettijd hier is bijna op. Als er op het vliegveld internet is ga ik verder, anders morgen. Over de straatkinderen, het doel van deze reis...
Helemaal geweldig om daar weer terug te zijn. Weer geweldige dingen gedaan en geweldige mensen ontmoet. Misschien was het een duur grapje voor een week, en lang reizen. Maar voor mij is het elke eurocent waard geweest.
De mooiste ervaring deze week was in het bejaardentehuis. Vorige keer had ik daar een apart contact met Joyce, een blinde vrouw. Die altijd tekent, ik plaagde haar toen altijd een beetje door ik haar tekeningen te tekenen. De laatste drie weken toen hadden we op die manier heel veel lol. Ik moest en zou haar terug zien, dus met een groepje andere vrowilligers mee die kant op. Zodra ze mijn hand voelde op haar hand kreeg ik de mooiste tandenloze glimlach en bleef ze mijn naam noemen. Als ik ooit heb getwijfeld over dit tripje en wel of geen verschil maken in Zambia was dat hiermee meteen weg..
Daarnaast veel tijd doorgebracht met de directrice van de straatkinderen. Moeilijke dingem gehoord maar ook leuke dingen gedaan. Zelf de 40 minuten naar haar school lopen en elk kind kunnen knuffelen die Mzungu naar me roept. Is toch anders dan zwaaien vanuit de bus.
Een ochtend wilde een moeder haar kind van 13, aanmelden voor deze achool. Hij bleek na een test niet te kunnen lezen, schrijven en rekenen. En zou dan dus in groep 1 moeten beginnen, hij was gelukkig vrij klein. Hd jaren bij zijn vader gewoond, een alcoholist die hem had gekregen toen hij 18 was. Om te eten moest deze jongen elke dag 10 kilometer lopen naar zijn tante. En terug....
Uiteindelijk heeft zijn moeder die 12 was toen ze hem kreeg hem daar weggehaald om hem naar school te sturen. De directrice heeft al 55 kinderen in groep 1 en 309 on haar hele school. Maar zeg dan maar eens nee.... Heeft ze overigens wel gedaan, er is gewoon geen ruimte meer...
In de weekenden met Tammy, de coordinator van de vrijwilligers lekker boj het zwembad van een luxe hotel gelegen. Lekker warm in het zonnetje... En een keer met haar en de lokale jongens van het vollyballen de vorige keer naar de waterval gegaan. Er viel nu echt veel water vanaf...
En natuurlijk drie avonden gevolleybald. Daar merkte ik wel dat het veel droger was. Het gras gaf niet meer mee... Niet heel fijn op blote voeten.
Maar goed, de lol was niet minder, de eerste dag met Tammy afgesproken dat de winnaar van die week een ontbijt op mijn laatste dag zou krijgen van de verliezer. De lokale jongens zaten in mijn team, dus dat was vrij snel gewonnen :-)
Mijn internettijd hier is bijna op. Als er op het vliegveld internet is ga ik verder, anders morgen. Over de straatkinderen, het doel van deze reis...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
