laatste week Livingstone

Zondag begon goed. Ik werd vroeg opgehaald voor de lionwalk. Geen idee wat te verwachten, behalve dan dat ik leeuwen zou zien. In de auto liet de chauffeur al vallen dat ik ook cheetahs zou mogen zien als ik dat ook zou willen. Iets duurder, maar net zo leuk.
De dieren zijn niet speciaal voor dit doel gefokt, maar gevonden als ze verstoten waren door hun moeder. Of de dieren terug kunnen naar de echte natuur is me niet helemaal duidelijk. Wel viel op dat de verhouding tussen de dieren en hun begeleiders goed was.
Eerst de cheetahs, die mochten we aaien. Sommigen likten dan je hand, alsof er een grote kattentong over je hand gaat. Maar dan veel ruwer. Vervolgens mochten we met ze lopen. Dat vond ik wel een beetje stom, aan de lijn. Met elke tien minuten een foto moment.
Daarna door naar de leeuwen. Twee lagen ergens waar we ze mochten aaien. De cheetahs waren heel zacht, de leeuwen voelden veel ruwer. Na het aaien moesten we gaan lopen, de leeuwen zouden dan met ons meelopen. Als ze naast je liepen mocht je ze aaien. En als ze gingen liggen kon je er naast gaan zitten en je camera aan een van de gidsen geven.

Maandagochtend gingen we weer naar een meer afgelegen dorpje om op huisbezoeken te gaan. In dit dorpje zijn een aantal mensen met behoorlijke wonden die we moesten schoonmaken en verzorgen.
Maandagmiddag mocht ik weer naar het bejaardentehuis. Nu de bejaarden me een beetje kennen wordt het steeds leuker. Ze gaan echt op me reageren.

Dinsdagochtend ging ik met een andere vrijwilliger mee naar haar school. Dit is een school voor gehandicapte kinderen. Zij werkte daar die week, ik mocht mee om te kijken omdat Spikkel voor een rolstoel voor die school betaald. (Achteraf is de bijdrage voor de rolstoel niet nodig en gaat dat ook naar de opvang voor straatkinderen.)
Dinsdagmiddag had ik knutselclub op een ander school waar ik een week holidayclub heb gedaan. Na de normale choas van welke kinderen er mee zouden doen was dit een erg leuke activiteit. Daarba buiten gespeeld met de kinderen. De temperturen lopen weer op tot boven de 30, dus het was meer kijken hoe zij speelden. En na afloop een duik in het zwembad.

Het verloop onder de vrijwilligers is best groot. Van de groep van kerst is er behalve eentje en mij niemand meer en zij gaat ook maandaf weg (maar komt een week later terug). Rond kerst daagden wij elkaar steeds uit om in het zwembad te springen met kleren en al. Nu dus besloten om deze week in elk geval een keer om vijf uur op te staan en te gaan zwemmen. Ik word normaal om vijf uur wakker, zij niet. Maar vanwege de laatste week wilde ze dit wel.
Water was behoorlijk koud.... Te koud... Dus om kwart over vijf lagen we beiden na een warme douche weer in bed.

Woensdag moest ik met een ander meisje naar een kliniek. Weer baby's wegen en daarna bij mensen de vitale functies opnemen voor ze naar de dokter kunnen. Hier moet je, afhankelijk van de aanwezige materialen de bloeddruk, temperatuur en gewicht opmeten.
Woensmiddag weer naar het bejaardentehuis. Ik had met de coordinator overlegd om kralen mee te nemen. Zodat ik met de dames armbandjes en kettingen kon maken. En daarna natuurlijk memory. Eerst won ik steeds, omdat ik deze memory uit Nederland had meegenomen. En we hem volgens mij ook op de opvang hebben. De coordinator van ons, die zich met het bejaardentehuis bemoeid heeft een memory gemaakt met de gezichten van de mensen. Dat was toch een stuk moeilijker...

Donderdag gingen we de hele dag op huisbezoeken met het medische team. Naar een iets meer afgelegen dorp. Waar de mensen nog letterlijk in plaggenhutjes wonen en waar bij een regenbui alles van de grond moet. We gingen al een uur later weg omdat ze in het dorp vergadering hadden, en eenmaal daar moesten we nog wachten tot ze klaar waren. Vervolgens de helft van het medische team afgezet, en met de andere helft naar de andere kant van het dorp gereden. Halverwege moesten we omkeren, want we hadden de mappen waarin we alles bijhouden omgewisseld...
Uiteindelijk na twee uur, vanaf de normale tijd, konden we beginnen. Ook weer best zwaar, niet zo zeer vanwege de medische kant, de meeste mensen wilden alleen hun bloeddruk weten en gezien hun leeftijd en de afstand tot de kliniek gaan wij daar dan heen. Bij een huis woonden een ouder echtpaar, van tussen de 70 en de 80. Met twee kinderen van 2 en 7. De kinderen zijn wees, en het dichtbijzijnde huis is een flink eind rijden... Niet te veel over nadenken maar.

Drie avonden in de week ook weer volleybal gespeeld. Erg gezellig met een aantal lokale jongens van tussen de 16 en de 30. Na drie weken samen spelen bouw je toch wel een band op. Af en toe ben ik coach van een team, ze weigeren namelijk door te schuiven als ze moeten serveren. Want ze hebben allemaal een vaste plek in het veld, als ze op hun manier mogen spelen dan. De vrijwilliger die het organiseert denkt daar anders over, dus die gaf me de tip om strenger te zijn. Uiteindelijk werd het natuurlijk een duw en trek-spelletje, elke keer dat ze door moesten draaien. Een van die jongens is doof, dus ik heb geprobeerd hem te vertellen dat ik weg ga. Door het op zijn arm te schrijven. Volgens mij begreep hij het wel, aan zijn geknuffel daarna te merken....

Donderdag zou er na het volleyballen een barbeque zijn. Ook georganiseerd door die vrijwilliger. Maar donderdagavond was ook de enige dag dat ik mee kon met de directrice van mijn favoriete school, voor de straatkinderen waar Spikkel een zijn geld aan geeft. Met deze vrijwilliger... Dus vanwege de Afrikaanse tijd niet met de rest meegegeten. Het zou op tijd klaar zijn, maar dat lukte natuurlijk niet.
Achteraf gezien was ik daar stiekem wel blij om, de lokale jongens zijn er dan wel bij, maar eten in principe niet mee. Aangezien wij per persoon betalen zouden zij dat ook moeten doen.

Mee naar de straatkinderen was geweldig. Eigenlijk mogen we in verband met de veiligheid niet in het donker op straat lopen. Maar nu vanwege het project moesten we wel. De directrice heeft ons in de hoofdstraat van Livingstone de kinderen aangewezen die ze nu opvallen. Ze lopen er elke avond om de kinderen te observeren. Na een paar dagen proberen ze dan met ze in contact te komen en ze mee te nemen naar de opvang. Een aantal kinderen kenden ze al, die kwamen al een high vijf geven. Of even kletsen. Wanneer ze de kinderen meenemen is helaas mede afhankelijk van een gedeelde auto en geld voor benzine. Maar goed, ze worden in de gaten gehouden en dat is al heel wat.

Vrijdag was dan mijn laatste werkdag. Nog een keer ergens anders op huisbezoeken. Waar we gelukkig niet veel extreme gevallen tegen zijn gekomen. 's Middags ging ik nog een keer naar Afterschool. Normaal ga je daar als vrijwilliger regelmatig heen en ga je je laatste dag om 'afscheid' te nemen. Ik was er nog maar een keer geweest, maar kende de plek van de twee weken holidayclub. Naast mijn favoriete school. Een meisje dat ik daar twee weken heb gehad miste een aantal andere vrijwilligers en toen ze hoorde dat ik ook wegging wilde ze alleen maar op schoot zitten.
Gelukkig waren er vrijwilligers mee die ook wat langer blijven, dus daar heb ik haar uiteindelijk naar toe getrokken om te zeggen dat die net zo lief, zo niet liever zijn dan ik.

Vrijdagavond speelde Zambia zijn twee poule wedstrijd in de Africa cup. Helaas weer 1-1. Nu moeten ze morgen winnen, anders liggen ze eruit.
Vervolgens was er happy hour aan de bar van onze backpackers lodge. Na happy hour gaat altijd iedereen nog naar de disco. Ik ging nooit mee omdat ik het zonde vind van de activiteiten van de zaterdag als je de hele dag moe bent. De week ervoor bleven de volleybaljongens maar zeuren, dus beloofd dat ik mijn laatste vrijdag mee zou gaan. En daar geen spijt van gehad. Erg gezellig...
En natuurlijk doodmoe de dag erna...